باز هم سلام بانو!

غریبه نیستم از همین حوالی زمین؛ این سیاره رنج با تو سخن می گویم.

میدانم سیاره ام را میشناسی و رنجش را! چون همه می دانند بیش از همه این یادگار بر قلب شما و عزیزان شما حک گردیده است...

اما!

شرمنده تر ازین هستم که ما حتی در نبود شما هم این یادگاری تلخ را از زمین برایتان می فرستیم....

ما در ایام عزاداری شما  به طور مفصل و با شادی هرچه تمام تر جشن های عروسیمان را برگزار می کنیم تا همیشه این شروع تازه ی زیستن؛ ما را به یاد مظلومانه رفتن شما بیندازد و چه بی انصافیم ما....

ما در ایام عزادار شما از رسانه ملی خود طنزی پخش می کنیم که چهار چرخ قلب هر شیعه عزاداری که آن را ببیند پنچر میکند.و چه بی انصافیم ما....

ما در ایام عزاداری شما؛آری ما که قرار است پیرو باشیم و شما الگو، زلف بر باد می دهیم، مانتو های بسیار زیبای رنگی می پوشیم که کلا کمتر از یک متر پارچه هم خرج دوختشان نشده (واین از عجایب خیاطان قرن ماست)و چهره رنگین میکنیم ودر شلوغ ترین معابر با افتخارگام مینهیم ما حتی حداقل مثل کسانی هم نیستیم که همه ماه رمضان را روزه نمیگیرند جز شب قدرش ما حتی به خاطر خدا هم برای شما ارزشی قائل نیستیم و چه بی انصافیم ما...

خلاصه بانو! ما منتظر ظهور که نه ما به تعویق اندازنده ظهور فرزندت هستیم و چه بی انصافیم ما....